11/1 Advies gevraagd
Hoe ga je dat doen, vragen mensen mij. 500 voorwerpen waar haal je die vandaan. Is je huis zo vol? Nee, het huis is geen uitdragerij waar je struikelend je weg baant. Toch is het wel vol in mijn kasten en hoofd. Of ik het daadwerkelijk vol kan houden, weet ik ook niet. De aantallen zijn nog klein. De teller staat pas op 28. Geen wonder dat ik nergens in huis verschil zie en mijn hoofd nog steeds vol zit. Vandaag 7 stuks. Kleding, boeken en decoratie gaan naar de kringloop of geef ik weg. Alles is geschikt voor een tweede leven. Niets belandt bij het afval. Zo zijn de spelregels.
De eerste week heeft me veel opgeleverd. Leuke onverwachte gesprekken en mails. Contacten die het leven glans geven, meer dan een mooie jurk. Mijn project inspireert ook anderen. Keukenladen worden omgekieperd en de inhoud gesplitst in terug-in-de-la of in de bananendoos. Een ander gaat schrijven om in haar hoofd te ontspullen. Daar kan ik als schrijfcoach wel mee helpen. Al is er pas weinig weg gegaan, er is wel heel veel binnengekomen. Wat een verrassing.
Terwijl ik achter mijn laptop zit, moet ik nog bedenken waar ik nu afscheid van neem. Ik heb nog boerenbont over; soepkommen met schotels, bekers, schaaltjes en kommetjes. Dat mag ook weg. Doe ik voor niets of mag ik daar wel wat voor vragen en dat geld schenken aan een goed doel (bijv. Kinderen in de Knel van Kerk in Actie). Kinderen zijn kwetsbaar. Helaas worden zij maar al te vaak misbruikt of aan hun lot overgelaten. Kerk in Actie bestrijdt kinderarbeid en uitbuiting van kinderen en geeft straatkinderen, werkende kinderen, oorlogskinderen, gehandicapte en misbruikte kinderen de kans kind te zijn.
Wat is wijsheid? Wijs is als je het zelf niet weet, anderen te vragen met je mee te denken. Dat doe ik bij deze: kan ik het maken om mijn boerenbont te verkopen en het geld te schenken of past dit niet bij deze maand van ontspullen. Laat maar horen.
Vandaag gaan er 7 T-shirts weg. Die zijn snel gepakt. Waar een M in staat, zit te strak. Het afgelopen jaar heb ik afscheid genomen van maat 38 en nummer 40 in mijn armen gesloten. Het was een jaar van kleding kopen, maar ook van doorgeven.
Erica Plomp-den Uyl
10/1 Aarden
In de schrijfworkshops die ik geef, is een van de spelregels: Schrijf de waarheid. Nu is waarheid een lastig begrip in onze taal. Want wat is waar? Ieder heeft zijn of haar eigen waarheid. Wat ik schrijf is mijn waarheid. Waar ligt het onderscheid tussen ‘echt gebeurd’ en ‘de waarheid liegen’ als het verhaal de schrijver meeneemt?
Ooit ging ik naar een resonantietherapeut. Na meting en het aanhoren van mijn klachten was de conclusie dat ik meer aarden moest. Niet verbazingwekkend voor iemand die een fascinatie heeft voor hemels leven. Op het receptenbriefje stond: draag rood ondergoed.
Nu ben ik ben iemand die snel enthousiast te krijgen is, dus ik naar de grote stad. Ik trof het die eerste week van het nieuwe jaar. In de etalage zag ik een prachtige rode bustière top met kant. Het moest zo zijn dat het mijn maat was. Nooit eerder had ik zo’n corsetachtig geval gedragen, maar het scheelde een hemd. Onzichtbaar laadde ik me op. Een paar weken later word ik gebeld door de doktersassistent. Ik word verwacht voor een vit B12 injectie. Snel op de fiets naar de praktijk. Voor een injectie ben ik als diabeet niet bang. Voor zelfvertrouwen doe ik mijn broek om laag. Dan zie ik het gezicht van de assistent rood worden.
Het duurt even voor ik het door heb. Dan snap ik het. Er komt iets anders tevoorschijn dan mijn degelijke witte of zwarte hemd. Een lange rode veter siert mijn rug. Ik reageer niet en stap even later wat beschaamd op mijn fiets. Helemaal vergeten dat ik aan het aarden was.
Vandaag gaat er lingerie weg. Zes bh’s en broekjes die ik ontgroeid ben. Geen rood, maar hemels blauw en aards groen.
Erica Plomp-den Uyl
9/1 Versnipperen
Begin deze eeuw schreef ik een ondernemersplan voor een door ons op te zetten bedrijf in Frankrijk. Daarvoor zouden we onze banen opzeggen en ons huis verkopen. We deden geen beide. Waarom? In plaats van de makelaar lieten we de twijfel binnen. Twijfel zorgt voor uitstel. En uitstel wordt bijna altijd afstel. Maar afstel werd het bij ons niet. Het werd alleen anders. Geen definitieve plek waar je gasten kunt ontvangen en workshops kunt geven, maar een seizoenplek. Vanmorgen kwam de eerste aanvraag voor de verhuur van de gîte binnen. Leuk.
Het schrijven van dat plan en het teruglezen is geen verloren tijd. Ik ben verbaasd over de gezonde onderbouwing; een plan met potentie. Sluit je één weg af, dan ga je een andere weg. Een weg die net zoveel geeft. Kijk ik naar Gert en zijn landelijke activiteiten dan zie ik vruchten van de weg die we in Nederland gingen. Ook in mijn eigen leven zie ik die vruchten. Nog een keer als interim aan het werk in een kerkelijke gemeente. Afsluiten op de plaats waar ik de eerste keer in Nederland op de kansel stond. Het leven leidt me langs mooie plekken en mensen. Dat geldt voor Nederland en Frankrijk.
De digitale versie gaat weg net als de papieren. En omdat de map met papieren toch op tafel ligt, gaan er nog vier stukken weg. In totaal 5 dossiers vol papier. Oude verslagen die ik bewaarde voor als ik het nog eens wil nalezen, of voor als ik weer eens zo’n klus mag doen. Tijd om weg te doen. Het leven is geen herhaling van dingen. Het leven is cyclisch, maar net zo als elke winter anders is dan de vorige, is ook wat dit jaar op mijn weg komt een nieuwe uitdaging rond een vaste kern ….met oude wortels. De papieren dromen en daden veranderen in een witte sneeuwbui van papiersnippers die door mijn werkkamer dwarrelen. Lachend laat ik het over me heen komen. Wat verkwikkend.
Erica Plomp-den Uyl
8/1 Boek dat vertelt
Zondag is de dag van het boek. Al zo’n dertig jaar raak ik niet uitgelezen in het meest gelezen boek van de wereld. Door de letterlijke tekst heen resoneert de eigen tijd. Dan gaat de hemel voor even open. Dan word ik geraakt en is er verbondenheid die draagt. Dan is er een woord, dat mijn dag kleur geeft. De boeken die vanaf vandaag gratis op te halen zijn, hebben voor mij de tijd van kleur geven gehad. Ze mogen bij anderen een snaar raken.
Vier boeken die iets vertellen over mij. Het eerste is De Tuin van Howard Loxton. Jaren was ik lid van een tuingroep in Makkinga waar we elkaar inspireerde om van onze grote tuinen een liefelijke hof te maken. Vandaag koester ik heesters in Steenwijk en fruitbomen in Regnévelle. De passie voor tuinen veranderde. Ik geniet nog steeds van groei en bloei, maar de tuin is geen moeten meer.
Bert Huls schreef een boek over Vijvers voor elke tuin. Onze vijver bestaat nu uit ingegraven ce-mentbakken. Daar heb ik geen boek bij nodig. Wie wel?
Peer Gynt is een toneelstuk geschreven door Henrik Ibsen, uit 1867. Samen met de toneelmuziek van Edvard Grieg geschreven voor de première in 1876, is het toneelstuk wereldberoemd geworden. Mijn Duitstalige boekje stamt uit 1910! Het is tijd voor vertrek.
Ja en tot slot is er dan dat boek over Emigreren kun je leren. Alles komt aan bod: de overwegingen, de culturele shock , het financiële aspect en de boeiende interviews van zij die wel gingen. In theorie waren we klaar voor vertrek. Toch bleven we uit angst voor ‘als het nu niet.. .’ Het compromis werd in 2 landen een huis dat als thuis voelt. Luxe waar ook het prijskaartje ‘onrust’ en ‘zorgen voor’ aan zit. De kunst is om te zijn waar je bent.
Vandaag neem ik afstand van de droom om een echte Française te worden. Boeken onthullen veel over lezers. Ze spiegelen waar je naar op zoek bent en waar je hart ligt. Met het laatste boek gaat er iets van mezelf weg. Wat blijft is de herinnering aan de emigratiebeurs en het nooit in praktijk gebrachte zelfgeschreven ondernemersplan. Dat kan morgen wel weg.
Erica Plomp-den Uyl
7/1 Stropdassen
Drie is een heilig getal dat veel gedoe geeft. Vaak is het een te veel. Nooit leuk om het derde wiel aan de wagen te zijn. Toch verbindt het getal de dualiteit van gisteren. Het maakt de balans speels en rekbaar. Welke drie voorwerpen ga ik vandaag weg doen? Omdat ik nog niets weet, kijk ik bij Gert in zijn klerenkast. Drie stropdassen kunnen wel weg. Ik vraag voor de zekerheid toch maar even toestemming en krijg die net als de opmerking: het is toch jouw project? Maar ergens diep van binnen kwamen die dassen omhoog. Daar moet iets mee.
Stropdassen zijn een sieraad die je strikt. Maar ze kunnen je ook verstikken. Te strak of gewoon niet passend bij jou. Iets om iemand uit liefde naar je toe te trekken. Ineens krijg ik kippenvel…
Ik weet waarom. Mijn moeder maakte toen mijn vader overleden was van zijn stropdassen een kussen. Dat kussen ligt in mijn werkkamer. Wat als mijn moeder die dassen had weggedaan? Dan had ze nooit de helende werking ondervonden van het maken. Ze was zo gedreven dat ze zowel de voor als de achterkant van vierkante stukje stropdas maakt. Mijn vaders oude stropdassen kregen een nieuw leven en herstelde de balans tussen leven en dood. Ik proef daar die heiligheid van de drie-eenheid in.
Goed dat ik ze vandaag al weg doe en niet aan het eind van de rit.
Erica Plomp-den Uyl
6/1 Zwart – wit
Vandaag is drie het getal. Het is verbonden met drie koningen die elk een symbolisch geschenk aan het kindje Jezus brengen. Bij de orthodoxe kerk is het nu kerstfeest. Voor het westen is het de laatste dag van de kerstboom in huis. Mijn getal vandaag is twee. Het aantal voorwerpen dat de deur uit gaat; iets zwarts en iets wit. En laten die kleuren nu prefect passen bij het feest van Driekoningen. Het gaat namelijk niet om die drie mannen die de tekenen van hun tijd verstaan. Al levert hen dat veel op. Het is het verhaal van twee koningen die lijnrecht tegenover elkaar staan. Een koning die kiest voor het duister en een koning die later als bevlogen dertiger kiest voor het licht.
Dat er in mijn kerststalletje drie koningen staan, stamt uit de tijd van Karel de Grote . Voor elke koning één geschenk. In die tijd kent men slechts drie continenten; Europa, Afrika en Azië. Uit elk continent komt iemand om de nieuwgeborene eer te bewijzen. Palestina ligt precies in het midden. En zo is de hele wereld in Bethlehem vertegenwoordigd.
Als tiener luisterde ik graag naar Elvis Presley. Hij zong een liedje dat heette King Of The Whole Wide World. Het gaat over 2 koningen. Een rijke en een arme. En de vraag is: wie is nu de echte koning? Het is de man die niets heeft. Hij is koning over de hele wereld. Of Elvis daar echt Jezus mee bedoelt, weet ik niet. Maar vanuit mijn gereformeerde opvoeding leek me dat vanzelfsprekend. De vraag van dat liedje is immers de vraag van de evangelist. Wie is de ware koning; Jezus of Herodes? De ene koning is heerser, de andere koning zal een herder zijn. Heersen en herder zijn gaat niet samen. Het is het één of het ander. Dat weten we al sinds de dagen van Mozes en de farao.
De koningen, die Mattheus wijzen noemt, zien een ster aan de hemel. Ze begrijpen daaruit dat er een nieuwe tijd is aangebroken. Dan blijf je niet op je gat zitten, dan kom je in actie en ga je op weg. Maar de weg naar de kribbe loopt anders dan je je voorstelt. Daar komen de wijzen ook achter. Het paleis van Herodes is niet de plek van het licht. Ook al toont Herodes zijn vriendelijkste gezicht. Vandaag gaan de Herodessen nog steeds hun gang. Maar niet alleen zij. Er schijnt een licht in de duisternis. Een ster, stralend aan Gods hemel, is voor de wijzen een teken om het kind van het licht te vinden. Mattheus noemt hen wijs. Ze herkennen de tekenen van het licht in hun eigen wereld. Herodes is eigenwijs. Zijn koningschap verduistert het licht.
Zwart en wit zijn elkaars tegenpolen. De actualiteit toont beide kleuren. Ik doe van alle twee iets weg. Door dat liedje van Elvis gaat me een licht op. The one who have nothing is king over the whole world. Geldt ook voor vrouwen die afstand doen van alles? Ik ga het niet uittesten. Ik minder enkel luxe. De zwarte rok en het witte shirt zijn een nieuw leven begonnen.
Erica Plomp-den Uyl
5/1 Ontspullen
Vanwege de griep lukt werken nog niet.
Wat leert me een paar dagen op bed en op de bank?
Waarom is mijn weerstand te klein voor het virus?
Vragen die ik me vaak stel als er iets gebeurt dat tegen mijn ritme van leven ingaat. Blijkbaar moet ik er iets mee.
Vanmorgen las ik op Lazarus een artikel over afstand te doen van 500 spullen in een maand tijd. Nu is ons huis de afgelopen jaren al aardig ruimer geworden. Twee jaar geleden moesten we nog beginnen aan de overstap van een grote woonboerderij naar een twee-onder-een-kap woning. Dan is opruimen een must. Een proces dat lang na de verhuizing doorgaat. Toch triggert de tekst; net of de griep over zijn hoogtepunt heen wipt en er een nieuwe uitdaging voor me ligt.
Levend als welvarende vrouw ken ik een overdaad aan spullen. Ik houd van kiezen en niet van alle dagen van het zelfde bord eten. Het liefst zou ik voor elke dag een andere kleur en vorm hebben. Ik houd van dat speelse dat in het geluk te kunnen kiezen zit. Mij zie je niet drie dagen in dezelfde kleding rondlopen. Ja, als ik ziek ben, maar anders leve de diversiteit. Spullen geven plezier én ze vragen tijd. Want welke oorbellen passen nu het beste? Welke sjaal mag vandaag om mijn nek? Hoe meer spullen hoe groter de valkuil die perfectie heet.
Kiezen kost tijd. Dat ervaar ik ook. Een dag is zomaar om. Weer te weinig creatief bezig geweest, terwijl ik dat wel van plan was. Rust in het hoofd krijg je als je rust in je huis en kasten heb. Wat heb ik dat vaak verkondigt tijdens een workshop Mindfulness. Zeggen en doen lopen niet altijd hand in hand. Vaak trekken ze hard aan elkaar. Wie laat als eerste los? Of wie trekt de ander omver?
Meer rust in mijn hoofd wil ik wel. Nog meer leven in het hier en nu is juist in een tijd van overdaad aan spullen maar ook aan slecht nieuws zo nodig. Wie minder heeft, waardeert meer.
Dus ik begin en doe vandaag mijn eerste ding, dat is geen fijn woord, spul ook niet, dat heeft te weinig waarde, weg . Laat ik het maar een voorwerp noemen. Daar zit iets van verleden en toekomst in. Voor verwijst naar de functie die heeft en in werp zit het wegwerpen al. Vandaag gaat een zilverkleurige dikke panty naar de kledingbak. Ooit kocht ik het vanwege de allure en glitter. Maar de spiegel vertelt me vaak genoeg dat de binnenkant en buitenkant van een zestig-plusser ook niet altijd hand in hand lopen. Dus weg er mee, net als de droom van een eeuwige jeugd.
Erica Plomp-den Uyl
